In de vorige aflevering hebben we
gezien hoe het Amerikaanse Keizerrijk is begonnen met een grootscheepse aanval
op Rusland. Deze aanval heeft nog niet de vorm van een open oorlog, maar het is
wel duidelijk dat de Amerikanen en de NAVO voorbereidingen treffen om de
huidige politieke en economische aanvallen om te zetten in volledige
oorlogsvoering. Het doel is duidelijk; het Amerikaanse Keizerrijk wil de
alleenheerschappij in de wereld. Omdat Rusland dit streven in de weg staat, neemt
de spanning met de dag toe. Europa zit in feite tussen de fronten. We zullen nu
zien hoe Europa op deze situatie reageert.
Al sinds de Tweede Wereld Oorlog heeft
Amerika een enorme grip op Europa. Deze invloed loopt over twee polen. De
eerste pool is Groot Brittannië en de tweede Duitsland. Groot Brittannië pronkt
al jaren met de “special relationship”, de bijzondere relatie met Amerika.
Tijdens de Tweede Wereld Oorlog kreeg de Britse regering steun van de
Amerikanen. Er werden materieel en voorraden geleverd. Later gebruikte de
Amerikanen het land als een soort vliegdek en troepenschip. Vandaar uit werden
de Duitsers aangevallen op het vaste land. Met de steun aan Groot Brittannië
sloegen de Amerikanen twee vliegen in een klap; ten eerste had men een
prachtige uitvalsbasis om bezet Europa aan te vallen, en gelijktijdig kreeg
Amerika veel macht over de Britten. Het materieel dat werd geleverd was
namelijk geen gift. Het moest allemaal na de oorlog worden afbetaald.
Het resultaat was dat Groot Brittannië
wel als winnaar, maar gelijktijdig ook als volkomen verarmd uit de oorlog kwam.
Hierdoor ging het Britse rijk te gronde en konden de Amerikanen hun macht in de
wereld enorm uitbreiden. De invloed over Londen is altijd gebleven. Als we naar
de Britse buitenlandse politiek kijken zien we dat er veel vijandigheid en
wantrouwen is tegenover Europa, terwijl Amerika als de nooit falende God wordt
gezien. Iedere Britse minister president volgt de Amerikaanse leiding op meer
dan slaafse wijze. Het maakt dan niet uit of het om een Labour of een
conservatieve regering gaat. De Britten volgen de Amerikanen ook altijd trouw
als er weer een interventie ergens in de wereld op het programma staat. Zie
bijvoorbeeld de voortrekkersrol die Blair tijdens de tweede golfoorlog speelde.
Zijn leugens sleepte Groot Brittannië een kostbare oorlog in die uitliep op een
trauma waarvan men nog steeds niet is genezen. Het Amerikaanse Keizerrijk kan
dan ook zonder meer op de Britten rekenen in de aanval op Rusland.
De relatie van Amerika met Duitsland
ligt nog weer anders. Duitsland staat in feite onder Amerikaans toezicht sinds
1945. Nergens in Europa zijn zo veel Amerikaanse troepen gestationeerd als in
Duitsland. Duitsland wordt voor iedere klus gebruikt die de Amerikanen maar kunnen
bedenken en de Duitse regering moet volgen. Waar Groot Brittannië nog wat
inbreng heeft is dat bij Duitsland totaal afwezig. Men volgt gewoon de orders
uit Washington en doet dit al zo lang dat men vergeten is dat het ook anders
kan. In ruil hiervoor heeft Duitsland een paar economische wonderen mogen
beleven en werd ook de Duitse eenheid vergoed. Maar de prijs die Duitsland
hiervoor betaald is enorm hoog. Daarom ook was de Duitse regering zo ontstemt
over de NSA spionagepraktijken. Men was al zo ver gegaan om een trouwe
volgeling van het Amerikaanse Keizerrijk te zijn, waarom moest er dan toch
gespioneerd worden? Het antwoord is natuurlijk dat de Amerikanen niemand
vertrouwen, ook niet de trouwste bondgenoot.
Het Amerikaanse Keizerrijk heeft de
gewoonte om in de meeste gevallen anderen voor zich te laten vechten, en
natuurlijk sterven. Daarom ook moeten er altijd coalities worden gevormd. We
hebben dat gezien in Irak, Afghanistan, Libië en nu ook weer tegen de IS. Deze
coalities mogen in feiten deze naam niet hebben. Het gaat gewoon om een
strijdmacht met een Amerikaanse leiding en kanonnenvlees uit andere landen.
Deze landen hebben geen invloed op het beleid of de strategie, dat wordt
allemaal in Washington bepaald. Ze mogen alleen mensen en machines leveren en
de zondebok zijn als er weer eens iets fout gaat. De Amerikanen zijn immers
onfeilbaar, dus als iets op een fiasco uitloopt moet er voetvolk zijn dat als
de schuldige kan worden aangewezen. Zo werkt de volledige Amerikaanse militaire
en politieke strategie.
Europa biedt geen enkele tegenstand.
Frankrijk wil nog wel eens een beetje tegensputteren, maar dat is alleen maar
spel, want als het er op aankomt, is Frankrijk net zo slaafs tegenover Amerika
als de rest van de zogenaamde bondgenoten. Toen al die interventies op afstand
waren, in het Midden Oosten of elders, was er voor Europa geen echt gevaar.
Maar nu komen we in een periode waarin het anders wordt. Vanaf het einde van de
Sovjet Unie heeft Amerika er naar gestreefd om alle voormalige Warschau Pact
landen onder haar controle te brengen. Dat is in een aantal gevallen ook
gelukt. Een overeenkomt met Rusland om dit niet te doen is vele malen geschonden.
In de jaren 90 was Rusland te zwak om hier krachtdadige op te reageren. De NAVO
kwam dus steeds dichter bij de Russische grenzen.
In de laatste jaren heeft President
Poetin zich tegen deze politiek te weer gesteld en ook actief laten zien dat
Rusland niet aan de leidband van het westen zal lopen. Het resultaat is dat het
Keizerrijk nu de aanval op Rusland zelf heeft geopend. Voor dit doel worden de
Europese landen ingezet. Duitsland heeft bijvoorbeeld een grote rol gespeeld in
de zogenaamde Maidan coup in Kiev. Het geld voor de coup kwam uit Amerika en
dan vooral van George Soros, maar organisatorisch moest Duitsland het vuile
werk opknappen. De Maidan leiders liepen bij Merkel in en uit om hun orders te
ontvangen. Natuurlijk gebeurde dit onder Amerikaanse regie en ook de openlijke
leiding werd onmiddellijk aan Washington overgedragen, toen het allemaal de
verkeerde kant op ging. Duitsland kan nu alleen nog maar een bijrol spelen waar
dat door de Amerikanen wordt bevolen of gewenst. De rest van Europa sukkelt
gewoon mee en stelt zich trouw op aan de zijde van Kiev.
Toch levert dit voor Europa enorme gevaren
op. Het gaat nu niet meer om wat interventies ergens ver weg. Plotseling is het
oorlog, en wel midden in Europa. De oorlog in de Oekraïne is door Amerika
gewild en wordt door Amerika gesteund. Zonder die steun was Kiev allang in
elkaar gestort. Het is dus de Amerikaanse wil dat het conflict door gaat, als
een proxy oorlog tegen Rusland. Maar de kosten zijn voor Europa. Kijk maar naar
de resultaten. Nog maar een jaar geleden was de Oekraïne een gewoon land in
Midden Europa. Nu is het in stukken gescheurd, failliet en deels in handen van
fascisten. Europa moeten miljarden uitgeven om het stuk Oekraïne, dat nog over
is, niet failliet te laten gaan, de rekening voor het gas uit Rusland komt ook
bij de Europese Unie. Midden in Europa is weer een land dat wordt bestuurd door
oligarchen en fascisten, dat moord onder de eigen bevolking en openlijk
oorlogsmisdaden pleegt. En dan zijn er nog de economische sancties tegen
Rusland. Europa wilde die sancties niet en heeft ze ook lang uitgesteld. Maar
de Amerikaanse wil is wet en Amerikaanse ministers lopen er openlijk mee te
pronken dat ze Europa zelfs met chantage hebben gedwongen om de sancties op te
leggen. En ook voor die sancties betaald Europa een hoge prijs, die het prille
economisch herstel met een klap uit het water blaast. In dit alles zijn er twee
echte verliezers; de Oekraïne en Europa. Voor beiden is dit nog maar het begin,
zo veel staat nu al vast.
Is er dan helemaal geen verzet in
Europa tegen deze zinloze en gevaarlijke Amerikaanse aanval op Rusland? Hierop
kunnen we een heel kort antwoord geven: Nee, dat verzet is er niet of
nauwelijks. Soms hoor je hier en daar in de Europese hoofdsteden wel eens
mompelen dat het nu toch afgelopen moet zijn met die sancties en dat het
allemaal al kostbaar genoeg is geweest. Maar dat is alleen maar mompelen. Een
blik vanuit het Witte Huis is voldoende om deze kleine aanzetten tot tegenstand
de kop in te drukken. Praktisch heel Europa, inclusief de Europese media,
volgen trouw de richtlijnen die uit Washington arriveren. Men weet dat er hard
wordt gewerkt aan het graven van het eigen graf, dat Europa door de Amerikaanse
acties steeds verder naar de afgrond wordt geduwd. Maar geen enkele Europese
leider staat op en slaat met de vuist op tafel ten teken dat het genoeg is geweest.
Men volgt de richtlijnen ook al is het duidelijk dat, in de niet al te verre
toekomst, de bevolkingen van de Europese landen groot gevaar zullen lopen. Want
wat nu in de Oekraïne en Novorossia gaande is kan overal in Europa gebeuren.
De Europese leiders hebben aangetoond
dat ze geen staatsmannen en vrouwen zijn, maar kruiperige onbenullen die liever
hun eigen volken in de waagschaal stellen dan zich te verzetten tegen de orders
van het Amerikaanse Keizerrijk. Nederland blinkt hierbij nog uit in kruiperigheid.
Men gaat zelfs zo ver dat er 400.000 euro wordt uitgetrokken om winterkleding
en andere zakenvoor het Kiev fascistenleger te kopen. Voor hetzelfde leger dat
intussen verantwoordelijk is voor velen oorlogsmisdaden, vooral begaan tegen
vrouwen en kinderen. Hetzelfde leger ook dat naar grote waarschijnlijkheid
verantwoordelijk is voor het neerhalen van de MH17. De nieuwe minister van
buitenlandse zaken, Koenders, een arrogante sociaal democraat, heeft blijkbaar
veel haast om bij zijn meesters in Washington in een goed blaadje te komen. We
moeten er wel aan toevoegen dat hij zeker niet de enige is. Europa laat
zichzelf blindelings door de Amerikanen naar een nieuwe oorlog slepen.
De Europese volkeren hebben van dit
alles weinig in de gaten. De media vertellen alleen wat door de Amerikanen
wordt voorgeschoteld, en daardoor hebben veel mensen niet door wat er nu in
midden Europa gaande is. De leugens van Kiev schallen uit de luidsprekers van
alle Europese media organisaties en over de achtergronden van het conflict
wordt al helemaal niet gesproken. Men is veel te druk met het zwartmaken van
President Poetin en alles wat Russisch is. Zo gaat de slaapwandeling verder tot
Europa tegenover een schokkend ontwaken zal aanlopen. Helaas zal het dan
waarschijnlijk te laat zijn om nog een andere richting in te slaan.
Intussen gaan de ontwikkelingen in
Rusland gewoon verder en werkt Moskou aan een nieuwe toekomst waarbij de
afhankelijkheid van het westen, die in de jaren 90 is ontstaan, steeds verder
wordt teruggedrongen. In de volgende aflevering zullen we zien hoe Moskou met
al deze ontwikkelingen omgaat en gelijktijdig het hoofd probeert te bieden aan
de 5de colonne binnen Rusland zelf. Een 5de colonne die
weliswaar is verzwakt, maar nog niet verslagen.
